Odwiedziny chorych w naszej parafii odbywają się zawsze w pierwszą sobotę miesiąca.



Sakrament namaszczenia chorych nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym

niebezpieczeństwie utraty życia.

Jest to sakrament, który daje nam specjalną łaskę cierpienia, łaskę chrześcijańskiego przyjmowania i przeżywania choroby.

Dlatego nie bójmy się tego sakramentu! Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym

zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości. Odrzućmy fałszywe myślenie i odczucia związane z

namaszczeniem chorych. Nie łączmy tego sakramentu ze śmiercią!

 

Co należy przygotować na przybycie kapłana do domu chorego?

- stolik, na nim krzyż,

- obok zapalona świeca,

- spodeczek, na nim nieco waty lub chleba,

- woda święcona,

- szklanka z wodą i łyżka,

- ręcznik.

Pamiętajmy o godnym przyjmowaniu sakramentu. Domownicy wraz z kapłanem i chorym wspólnie się modlą.


Kiedy namaszcza się chorego?

Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu

choroby lub starości.

Jak często można przyjmować sakrament chorych?

Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować ile razy zostaje dotknięty ciężką chorobą; również wtedy, gdy nastąpiło

nasilenie choroby.

Kto udziela namaszczenia chorych?

Namaszczenia chorych udzielają kapłani, używając oleju poświęconego przez biskupa, a w razie potrzeby przez kapłana, który

namaszcza chorego.

Jak udziela się namaszczenia chorych?

Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu.

Jakie skutki sprawia namaszczenie chorych?

  • zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła,

  • umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień związanych z chorobą lub starością,

  • przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty,

  • powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego,

  • przygotowanie na przejście do życia wiecznego.